Καιρό τώρα περνάω από τη σελίδα ordinarycomicsκάθε μέρα. Είναι κάτι σαν προσωπική συνήθεια, σαν καθημερινή καλημέρα. Σχεδόν κάθε μέρα ή ανά δύο μέρες ανεβάζει μια καινούργια ζωγραφιά. Αυτή η Τουρκάλα, εξ Αμερικής, μου φτιάχνει τη διάθεση. Κυρίως για την αφέλεια, τη νεανικότητα – σχεδόν παιδικότητα και τη δροσιά που έχουν τα σχέδιά της κι όχι γιατί μεταφέρουν κάποιο βαρύγδουπο μήνυμα. Απολαμβάνω μια γλυκύτητα και μια εγγύτητα με τα σχέδιά της όσο με λίγα πράγματα και είπα στη ραστώνη του καλοκαιριού να σας τα παρουσιάσω…Ιδού…
Στα απογεύματα, της παιδικής μου ηλικίας το τελετουργικό ήταν πολύ πολύ συγκεκριμένο. Θα έβγαινε η μάνα μου να με μαζέψει από τους δρόμους, όπου με ματωμένα γόνατα θα έπεφτα από ποδήλατα και ταράτσες, για να μαζευτώ επιτέλους διότι το πρόγραμμα είχε μπάνιο και ελληνική ταινία! Κάθε Σάββατο βράδυ ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες στην ΕΡΤ ή στην ΥΕΝΕΔ δε θυμάμαι, στις 9.00. Για μένα αυτές οι ταινίες ήταν η πραγματικότητά μου. Δεν σημαίνουν φαντάζομαι το ίδιο για τα σημερινά παιδιά οι ταινίες ότι για εμάς τότε. Οι άνθρωποι των ταινιών αυτών ήταν κατά κάποιο τρόπο μέλη της οικογένειας. Έμπαιναν κάθε εβδομάδα στο σπίτι μας από το μοναδικό διαθέσιμο παράθυρο προς τον έξω κόσμο, την τηλεόραση.
Για μένα ο Βέγγος ήταν κάτι σα θείος. Θυμάμαι ένα βράδυ Σαββάτου με πυρετό σαράντα λόγω ανεμοβλογιάς, να χουχουλιάζω στα σκεπάσματα και να παρακολουθώ το Δόκτωρ Ζι-Βέγγος. Ένιωθα μια απόλυτη τρυφερότητα και μια άπειρη ασφάλεια που ο «θείος Θανάσης» ήταν στο σπίτι, τότε που ασθενής, τον είχα ανάγκη. Συναισθήματα που δεν χρειαζόταν, μα που ακόμη κι αν χρειαζόταν, δε θα μπορούσα να κατανοήσω στο παιδικό μου κεφαλάκι. Και οπωσδήποτε δε θα μπορούσα να εκτιμήσω.
Και δε θα μπορούσα να τα εκτιμήσω παρά, πολλά χρόνια αργότερα. Γιατί οι σχέσεις μου με το «θείο Θανάση» υπήρξαν ταραχώδεις. Στην εφηβεία μου την εποχή της αμφισβήτησης, τον υποτίμησα πολύ. Ο ίδιος μου φαινόταν γελοίος και οι ταινίες του κατώτερες από αυτές των ιερών τεράτων που τότε αποθέωνα. Εκείνος όμως δε με ξέχασε. Ήρθε και με ξαναβρήκε. Στις ταινίες του Βούλγαρη και του Αγγελόπουλου αλλά και στις σπάνιες συνεντεύξεις του, που όποτε όμως έπεφταν στα χέρια μου, έπιανα τον εαυτό μου να διαβάζει με μανία.
Δεν ξέρω να πω σαν ειδικός αν ο Βέγγος είναι καλός ηθοποιός. Σα μονάδα ξέρω - είναι. Δεν ξέρω να πω σαν ειδικός αν θα έκανε ο Βέγγος τεράστια καριέρα αν γεννιόταν στο εξωτερικό. Σα μονάδα ξέρω – θα έκανε. Εκείνο που με βεβαιότητα ξέρω είναι ότι ποιεί ήθος. Με τη σεμνότητά του, με το χαμηλό του προφίλ, με την αγάπη που κρύβουν τα μάτια του, με τη μετριοπάθειά του, με την καλοσύνη του, με την αγάπη του για την τέχνη, με τη λατρεία του προς τον κόσμο. Σαν ειδικός δεν ξέρω να πω αν αυτές οι αρετές είναι αναγκαίες για έναν ηθοποιό. Σαν άνθρωπος ξέρω – είναι. Και προσωπικά τις σέβομαι και τις εκτιμώ όσο τίποτα.
Ο Βέγγος μπορεί να με κάνει να χαμογελάω ακόμη κι όταν δεν είναι ηθοποιός. Θα αναφέρω δύο ιστορίες. Κάποτε σε μια εμφάνισή του ο Φοίβος Δεληβοριάς είπε μια ιστορία που συνέβη ανάμεσα σε εκείνον και το Θανάση Βέγγο, όταν του είχε ζητήσει να συμμετάσχει σε ένα δίσκο του (Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία – Φ. Δεληβοριάς). Αφού λοιπόν του το ζήτησε δειλά, εκείνος δέχτηκε αμέσως. Στο στούντιο την ημέρα της ηχογράφησης κι ενώ ο Δεληβοριάς προσπαθούσε να μας εξηγήσει πόσο πολύ ήταν χαρούμενος που θα συναντούσε τον ήρωα των παιδικών του χρόνων από κοντά αλλά και πόσο αγχωμένος ήταν που θα έπρεπε να του δώσει κάποιες οδηγίες για το τραγούδι, μπαίνει μέσα ο σίφουνας Βέγγος κι αφού ακούει με προσοχή αυτά που είχε να του πει, λίγο πριν μπουν στο στούντιο λέει ο Βέγγος: «όλα καλά βρε παιδιά αλλά πολύ σκόνη έχετε εδώ μέσα, δε φέρνετε να καθαρίσουμε λιγάκι!» Φέρνουν λοιπόν σκούπες και ξεσκονόπανα να καθαρίσουν, τα παίρνει ο Βέγγος καθαρίζει μόνος του και μπαίνει στο στούντιο. Χαμογέλασα.
Χθες μου έλεγε μια φίλη πως συνάντησε κάποιος γνωστός της το Βέγγο σε ένα νεκροταφείο πρόσφατα, και κάπως ήρθε η κουβέντα και τον ρώτησε: «Μπορώ να κάνω κάτι για σας κε Βέγγο;» Κι εκείνος του απάντησε: «Να με αγαπάτε». Χαμογέλασα πάλι, για άλλους λόγους.
Τις προάλλες, κάπου πέτυχα την απονομή του βραβείου του στα «Πρόσωπα 2008» που διοργάνωσε η εφημερίδα Έθνος. Χειροκρότησε το κοινό που όρθιο τον αποθέωνε και είπε απλά: «Χίλια ευχαριστώ». Ούτε μπούρδες, ούτε φαμφάρες. Νομίζω είναι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω να χειροκροτεί το κοινό του. Δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν ο Θανάσης Βέγγος θα αποτελεί φωτεινό φάρο για όλα αυτά που με δίδαξε. Για τον τρόπο που με συγκινεί. Θα του είμαι απολύτως ευγνώμων για το ότι υπάρχει. Ο Βέγγος απολαμβάνει αγάπης τεράστιας, είτε το ξέρει είτε όχι. Κι η μέση ελληνική οικογένεια του χρωστάει πολλά, είτε το ξέρει είτε όχι. Να είναι πάντα καλά.
Υ.Γ: Όσο κι αν ψάξετε στο νετ, καλλιτεχνικές φωτογραφίες του Θ. Βέγγου δε θα βρείτε. Εξαιρετικά λίγες είναι αυτές που υπάρχουν και κυκλοφορούν και πολύ λίγα στοπ-καρέ από ταινίες του. Μήπως δεν είναι κι αυτό ενδεικτικό;
Τυχαία τον τελευταίο καιρό υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας δύο συλλήψεων που έγιναν στη γειτονιά μου, συγκεκριμένα στο στενό δρομάκι που διαμένω.
Η πρώτη έγινε πριν από ‘κανα δυό μήνες. Ο πρώτος άμοιρος, μάλλον μικροπωλητής και μάλλον λαθρομετανάστης και από ότι μπορώ να κρίνω από το Μπαγκλαντές ή κάτι τέτοιο, έτρεχε στο πεζοδρόμιο όπου σταμάτησε ένα περιπολικό με δυό νταγλαράδες κι αφού τον σάπισαν στην σφαλιάρα, κλοτσιά και μπουνιά, κάνοντας του ερωτήσεις του στυλ: - Γιατί τρέχεις ρε; -Γιατί τρέχεις γαμώ το Χριστό σου; κι άλλα τέτοια όμορφα…(λες κι αυτός ο καημένος ήξερε τη γλώσσα, ή λες κι αν τους έλεγε κάνω jogging θα τον πίστευαν) τον έβαλαν στο περιπολικό, αφού του έβαλαν χειροπέδες και εξαφανίστηκαν. Να σημειώσω δε, ότι ήταν μέρα μεσημέρι, ότι δίπλα έπαιζαν παιδιά με τα ποδήλατά τους και σημαντικότερο ήταν άοπλος και δεν αντιστάθηκε. Επίσης να μην ξεχάσω ν’ αναφέρω κάτι για τον πολιτισμό αυτό των ανθρώπων, ο ένας απ’ τους δύο μπατσούληδες έπινε καφέ σε ένα πλαστικό ποτήρι το οποίο επιδεικτικά παράτησε στο πεζοδρόμιο και πήγε να φύγει. Όταν μια κυρία σοκαρισμένη μάλλον κι αυτή από την αδικαιολόγητη αγριότητα, του είπε να κάνετε καλύτερα τη δουλειά σας και να μην παρατάτε τα σκουπίδια σας όπου να ‘ναι και τον προέτρεψε να το μαζέψει, αυτός την έβρισε μέσα από τα δόντια του, το μάζεψε κι έφυγε.
Στη δεύτερη περίπτωση, ήταν δύο πιτσιρικάδες γύρω στα 17. Ο ένας κρύφτηκε στην αυλή του δίπλα σπιτιού, τον άλλο όταν βγήκα να δω τι γίνεται, τον είχαν ήδη μαζέψει. Αυτόν λοιπόν το μικρό, αφού του έκαναν πάλι ουρλιάζοντας ερωτήσεις κρίσεως του στυλ: - Γιατί ανοίγεις αμάξια ρε; -Γιατί γαμώ το Χριστό και την Παναγία σου; (σ’ αυτή την περίπτωση το λεξιλόγιο είχε εμπλουτιστεί και με άλλες βρισιές), τον είχε πιάσει από τα μαλλιά και τον κοπάνησε, όπως το λέω, του κοπάνησε το κεφάλι στη σιδερένια εξώπορτα του διπλανού σπιτιού κι όταν έφτασαν στο περιπολικό και του είχε ήδη βάλει χειροπέδες πιστάγκωνα, του κοπάνησε με τόση μανία το κεφάλι στο πίσω παρμπρίζ του αυτοκινήτου που ακούστηκε δυνατά στα 30-35 μέτρα που βρισκόμουν εγώ. Να σημειώσω κι εδώ πως και σ’ αυτή την περίπτωση οι μπάτσοι ήταν οπλισμένοι, ενώ οι πιτσιρικάδες άοπλοι, κι ήταν πάλι νωρίς το απόγευμα με πολύ κόσμο στα μπαλκόνια, και πάλι οι μπάτσοι ήταν περισσότεροι, μεγαλύτεροι, εμπειρότεροι και πιο οπλισμένοι από τους δυό πιτσιρικάδες.
Προσπαθούν να μας πείσουν δίνοντας αυτές τις γελοίες παραστάσεις ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους; Προσπαθούν να μας πείσουν ότι με αυτό τον τρόπο υπηρετούν (τον πολίτη) και προστατεύουν (τον πολίτη), όπως προσπάθησαν να μας πείσουν όταν είχαν έρθει να μας κάνουν ένα σεμινάριο στο δημοτικό θυμάμαι για τη χρησιμότητα της αστυνομίας; Απ' όσο ξέρω η δουλειά τους πρέπει να σταματάει στη σύλληψη. Δεν έχουν δικαιοδοσία να αποφασίζουν ποιος είναι ένοχος και ποιος αθώος. Δεν έχουν δικαιοδοσία να χτυπούν. Δεν έχουν δικαιοδοσία να αποφασίζουν για την ποινή του οποιουδήποτε. Γιατί τότε καταργούν το ρόλο της "δικαιοσύνης" της οποίας είναι όργανα.
Έχω λοιπόν μια απορία. Γιατί; Με ποιο δικαίωμα (γαμώ το κέρατό σας);
Y.Γ: Βέβαια τα παιδιά έχουν χιούμορ όπως φαίνεται στο video...δεν μπορώ να πω...(bliax!!! ) Υ.Γ 2: Δεν είναι καλό να γινόμαστε αφοριστικοί, θα υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν καλά τη δουλειά τους, απλώς μάλλον εγώ αυτούς τους κάποιους δεν τους έχω συναντήσει. Υ.Γ 3: Ντροπή τους! Υ.Γ. 4: Ντροπή μας και ντροπή στη "δημοκρατία" μας
Είχα πάντοτε αγωνία για τα πράγματα, τα πράγματα που αλλάζουν τους καιρούς. Ήθελα να τα προφταίνω πριν με φτάσουν αυτά.
Ένα αγκάθι ανοιχτό στον καιρό και τη μοίρα κοιτάζει μια κλειστή πληγή να ματώσει.
Θα βρέξει απόψε, ψάρια θα βρέξει, όπως στο μυθιστόρημα του Μουρακάμι.
Η τρελή φαντασία γράφεται τώρα με ένα λάμδα, όχι όπως όταν ήμουν παιδί με δυό. Όμως η φαντασία είναι άμοιρη ορθογραφίας (τι καλά !) κι έτσι μπορεί να σκαρώνει ιστορίες και γελοιότητες χωρίς την ανάγκη λεξικών.
Δεν υπάρχει στίξη ούτε και κανόνες, κι έτσι απόψε λέω πως θα βρέξει ψάρια και θα μιλήσω με τη σκύλα μου Ελληνικά. Θέλω να τη ρωτήσω τη γνώμη της για τα χάδια Κι όταν κοιμηθώ στο ταβάνι κοιτώντας το πάτωμα θα ανακαλύψω πια γιατί οι άνθρωποι κοιμούνται τόσα χρόνια σε κρεβάτια γιατί κοιμούνται σε κρεβάτια ξένα κι όχι σε ταβάνια – ομολογώ έχουν καλύτερη θέα.
Θέλω να μιλήσω με τη φαντασία για τη φαντασία τη δική μου και του Disney και να ξανασκηνοθετήσουμε το εργάκι αυτό από την αρχή.
Μα αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στη φαντασία είναι η έλλειψη του χρόνου.
Ξέρεις πόσα πράγματα θα έκανα και θα ξαναέκανα σε χρόνο άχρονο; Ξέρεις πόσα μου μένουν ακόμη να κάνω;
Απόψε λοιπόν που θα βρέξει ψάρια θα σας ονειρευτώ όλους και θα σας βάλω να παίξετε ρόλους σημαντικούς στη δική μου παράσταση.
Απόψε που θα βρέξει ψάρια ετοιμάζω τη δική μου κοσμογονία.
Μια ταινία ευρηματική. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ιδιαιτερότητα, το πόσο εύκολα μπορούμε να περιθωριοποιήσουμε κάποιον και πόση προσπάθεια μπορούμε να κάνουμε για να εντάξουμε τους ανθρώπους αυτούς στη ζωή μας. Η τρέλα, μια τόσο χρηστική λέξη στις σύγχρονες κοινωνίες όπου ο χρόνος να σκύψουμε στο πρόβλημα του διπλανού δεν περισσεύει, ο φόβος, η έλλειψη ενημέρωσης, μια σπάνια γιατρός και μια ιδεατή κοινότητα, βρίσκομται κάτω από το μικροσκόπιο του σκηνοθέτη. Μια ταινία με χιούμορ, ιδιαίτερες στιγμές, τρυφερές...
Η Bianca μια φουσκωτή κούκλα που ο Lars έχει παραγγείλει στο ίντερνετ, φτάνει στο χωριό και ο Lars την αντιμετωπίζει και τη συστήνει ως την πραγματική του κοπέλα. 'Ολοι θα αναγκαστούν να τη δεχτούν ως αληθινή και χιουμοριστικά σκηνικά θα εκτυλιχθούν. Μια από τις ωραιότερες στιγμές της ταινίας είναι όταν ο αδερφός του Lars θυμωμένος του φωνάζει ότι η Bianca, η ψεύτικη κούκλα, δεν μπορεί να τον βοηθήσει γιατί απλώς είναι ένα μάτσο από πλαστικό, ο Lars απαντάει: "μα η Bianca είναι φτιαγμένη ακριβώς γι αυτό το σκοπό, για να βοηθάει τους ανθρώπους"...
Ο Lars δεν έχει ανάγκη κανέναν μας, έχει τη Bianca...ή μήπως όχι;
Υ.Γ: Να μην ξεχάσω να πω πως ο Ryan Gosling (Half Nelson) που πρωταγωνιστεί στην ταινία, εκτός από κούκλος, είναι και θεός στις μεταμορφώσεις. Δεν πιστεύεις βλέποντάς τον από ταινία σε ταινία κι από εμφάνηση σε εμφάνιση πως πρόκειται για τον ίδιο άμθρωπο...κι όλα αυτά τα λέει κάποια που δεν της αρέσουν οι ξανθοί...check him out!
Trivia Ο Lars στην ταινία ψωνίζει από το realdoll.com το οποίο υπάρχει στ' αλήθεια...check this out!
your life is your life don’t let it be clubbed into dank submission. be on the watch. there are ways out. there is a light somewhere. it may not be much light but it beats the darkness. be on the watch. the gods will offer you chances. know them. take them. you can’t beat death but you can beat death in life, sometimes. and the more often you learn to do it, the more light there will be. your life is your life. know it while you have it. you are marvelous the gods wait to delight in you.
Ψάχνοντας μερικές φορές διάφορα άσχετα στο διαδίκτυο, πετυχαίνω κάποια πράγματα που με ξαφνιάζουν και θέλω πολύ να τα μοιράζομαι μαζί σας. Προχθές λοιπόν , βρήκα στο flickr μια συλλογή φωτογραφιών που λέγεται faces in places. Μου αρέσει που υπάρχουν άνθρωποι με αντισυμβατικό βλέμμα, άνθρωποι που φυλάνε μια θέση στη ζωή τους για το παραμύθι...Η συλλογή περιέχει μερικές χιλιάδες φωτογραφιών, άλλες αξίζουν περισσότερο, άλλες λιγότερο. Επέλεξα αυτές που μου έκαναν κλικ.
"I am an excitable person who only understands life lyrically, musically, in whom feelings are much stronger as reason. I am so thirsty for the marvelous that only the marvelous has power over me. Anything I can not transform into something marvelous, I let go. Reality doesn't impress me. I only believe in intoxication, in ecstasy, and when ordinary life shackles me, I escape, one way or another. No more walls."
Annais Nin
