Πόσο το γκρι και το λευκό κάνουν ωραία αντίθεση! Το όμορφο θέαμα των δύο τοίχων διακόπτει το παιχνίδισμα της ελιάς καθώς βλέπω ανόρεχτα έξω από το παράθυρο. Άραγε μέσα απ' τον όμορφο τοίχο να ειπώθηκαν καθαρότερες αλήθειες;
Φαντάζομαι τη γκρι σου με μια πιτσιλιά μαύρο κι εκείνη την πάλευκη χωρίς κανένα χρώμα, στείρα. Τις χρωματιστές σου αλήθειες ήξερες καλά να κρύβεις στις άκρες των δαχτύλων, στην αφή. Το θέαμα που διακόπτεται από τα φύλλα…. όπως διέκοπταν τις αλήθειες μας άνθρωποι άχρωμοι, διάφανοι και τιποτένιοι που έσερναν λόγια αφύσικα αλιευμένα από τις φαντεζί ζωές τους... ...έτσι γέμιζαν κίτρινα φύλλα οι αλήθειες μας
Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ ξέραμε από κηπουρική Τι να τα θεωρήσεις άραγε; Λίπασμα ή σκουπίδια; Για τη νέα μου ζωή έχω πάρει φτυάρια και τσουγκράνες και χλοοκοπτικές μηχανές κι όταν θα ΄ρθεις να μου ευχηθείς το ξέρω, θα κρατάς τσεκούρι, σε ξέρω.
Κάποτε, όταν ήμουν πιτσιρίκα, είχα μάλλον την ανάγκη να ανήκω κάπου. Να είμαι μέρος ενός συνόλου. Έψαχνα να βρω πράγματα, τόπους και ανθρώπους που να μου ταιριάζουν. Δυστυχώς όλα αυτά εμπίπτουν σε μια νομοτέλεια που λέει « λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν κατά παραγγελία στη ζωή». Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως πρέπει να αφήνουμε χώρο στους ανθρώπους και χρόνο στα πράγματα. Περνώντας τα χρόνια λοιπόν, ήρθαν και τόποι και πράγματα και άνθρωποι – κυρίως αυτοί - που έγιναν νόμος στο δικό μου προσωπικό σύμπαν και όρισαν τις δικές τους νομοτέλειες. Ένας από αυτούς τους τόπους, λατρεμένος τώρα πια, είναι και ο κινηματογράφος Άστυ. Αυτό δε συνέβη καθόλου λόγω της φυσικής μου απέχθειας προς τα multiplex. Το Άστυ είναι ένας χώρος που θυμίζει σινεμά. Το δικό σου σινεμά. Απολαμβάνω πολλά πράγματα εκεί. Τους ανθρώπινους ανθρώπους στο ταμείο και το bar,τις αφίσες και τις παλιές φωτογραφίες από ταινίες που πουλάει, τις γνωστές φάτσες – θαμώνες, ως και το ότι η τουαλέτα είναι μέσα στην αίθουσα. Πως να το πω, νοιώθεις οικεία. Μου αρέσει που είναι στο κέντρο, μου αρέσει που έχει δίπλα evergreen (αν και είναι μούφα…) αλλά μια σαλάτα άνετα μπορείς να τσιμπήσεις, μου αρέσει ακόμη ακόμη που είναι στο υπόγειο. Νοιώθω θαλπωρή, σα να ‘μαι στο σπίτι μου. Νομίζω πως δε χρειάζεται να πω πως μου αρέσουν και οι ταινίες που προβάλει. Μια τέτοια είδα και χθες…..
Υπηρέτησα το βασιλιά της Αγγλίας.....
Ο ήρωας που μου θύμιζε Chaplin τόσο στους τρόπους όσο και στην αθωότητα με την οποία αντιμετώπιζε τη ζωή. Η πονηρή του διάθεση που του χάρισε την κορυφή και την πτώση, ο τρόπος που κοιτούσε, ο τρόπος που ερωτεύονταν…όλα…
Το πιο ωραίο striptease που είδα εδώ και χρόνια....
Δεν ήθελα να τελειώσει...Πέρασαν από μέσα μου, ο Begnini, ο Greenaway, ο Pazolini, όλοι σαν σε λούνα πάρκ... Καλύτερα δε γίνεται...
Μετά από απίστευτης διάρκειας συζητήσεις για το πώς θα ταξινομήσουν - σε Excelπάντα- τα dvd’s που μαζεύουν κάθε χρόνο – και που επιτέλους ήρθε η ώρα να το κάνουν… προέκυπταν πάντα ερωτηματικά. Για παράδειγμα, το Carlito’swayπου θα το βάλουν στο “σκηνοθέτης BrianDePalma” ή στο “ηθοποιός AlPacino”; Την Amelie; Στο “Γαλλικός κινηματογράφος” ή στο “ ηθοποιός AudreyTautou”;…και τώρα που αυτή μετακόμισε στο Hollywood; Τα animation θα έχουν άλλο Εxcelόφυλλο ή το ίδιο αυτό των ταινιών; Και τι κατηγοριοποίηση θα γίνει στις ταμπελίτσες των θηκών των dvd; Θα έχουν μόνο αριθμούς ή και γράμματα (π.χ. τα τρία πρώτα της κατηγορίας τους ΗΘΟ 12 για το ηθοποιός, ΣΚΗ 126 για το σκηνοθέτης κλπ); Και πόσους αριθμούς θα έχουν: έναν για την κατηγορία και έναν αύξοντα…Κι αφού τα καημένα τους dvd κατέληξαν να έχουν “ αριθμό μητρώου” που έμοιαζε κάπως έτσι: W/A 3 N/H 4 296 >>> * WoodyAllen 3 NewHollywood 4 αύξοντας αριθμός 296 και άκρη δεν έβγαινε και τα dvd’sπλήθαιναν πάνω σε γραφεία, μέσα σε θήκες, κάτω από γραφεία, έξω από θήκες, μέσα σε σακούλες κλπ, κλπ….Έγινε το μεγάλο βήμα: Excelκατηγορία Aτίτλος ταινίας, κατηγορία Bόνομα σκηνοθέτη, κατηγορία Cεπίθετο σκηνοθέτη και κατηγορία Dαύξοντας αριθμός.
-Τι ρε συ, έτσι χύμα;
-Ναι, έτσι! Βρίσκονται και κατά σκηνοθέτη και κατά τίτλο, τι άλλο δηλαδή;
Κι έτσι πανηγυρικά διεκδικώ το πιο συμμαζεμένο γραφείο της παρέας για το 2008! Κι ας τα λέει ο Sokurovδίπλα δίπλα με τους αδερφούς Marxκι ο Asterixμε τον Bergman. Hurrey!
Virtual reality. Πρόβλημα ταξινόμησης 02.
Ντριιιιιν! Ντριιιιιν!
-Καλησπέρα.
-Καλησπέρα.
-Να σε χαιρόμαστε, να τα εκατοστήσεις.
-Ευχαριστώ και σε σένα εύχομαι υγεία και φράγκα.
-Πότε γύρισες;
-Σήμερα, εσύ;
-Κι εγώ
-Πως πέρασες καλά ήταν μωρέ ξαδέρφη αλλά από την Τρίτη τα κεφάλια μέσα.
-Ναι ρε συ, άστα όσες μέρες και να έχουμε διακοπές ποτέ δε φτάνουν.
-Μπλα, μπλα, μπλα….
-Μπλα, μπλα, μπλα….
-….και που λες την παραμονή της πρωτοχρονιάς καθόμουν στον καναπέ με μια κουβέρτα, η μάνα πιο ‘κει, πέρα δώθε με τον πλάστη να φτιάξει τις πίττες, εγώ με μια παλιοφόρμα που μου ‘πεφτε περίμενα τη μάνα μου να τελειώσει για να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω πριν μαζευτούν όλοι για το τραπέζι, ο μπαμπάς στη σόμπα πιο ‘κει να ζεσταίνεται και στην τηλεόραση η Μπίλιω με το Μάριο Φραγκούλη ντυμένοι με τα καλά τους να ανταλλάσσουν ευχές για υγεία και μακροημέρευση. Κοιτάω ξανά τη μάνα μου, κοιτάω τη φόρμα μου, κοιτάω το μπαμπά μου και ρίχνω ξανά μια ματιά στην τηλεόραση. Εγώ σκέφτομαι ζω σε άλλο κόσμο…
Χαμογέλασα…αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου ξαδέρφη.
Τι μπορεί να κάνει το ταλέντο με ένα pen pad...απίστευτο!
ή ακόμα καλύτερα με λίγο ketchup και λίγα chips...
Μην ξεχάσω! Να ποστάρω τη λίστα του φίλου μου του Παντελή στο rate your music, ως προκαταβολική συγγνώμη για τον αυριανό καυγά αφού στο Sketches of Spain του Miles Davis έβαλε 4 αστεράκια κι όχι 4.5 όπως του είχα πει...ανανέωσε όμως το hate list του κι έριξα πολύ γέλιο...Είναι ιδανική λίστα πάντως γι όποιον θέλει να αγοράσει cd και δεν έχει ιδέες. Εμπιστευθήτε τον, ακούει τα πάντα, πάντα και παντού....απεριόριστα μουσικά χιλιόμετρα ... του χρωστάω τη μουσική μου παιδεία....Ουπς! Κάτσε να κρύψω το woman in red μην το δει κι έχουμε άλλα προβλήματα!
"I am an excitable person who only understands life lyrically, musically, in whom feelings are much stronger as reason. I am so thirsty for the marvelous that only the marvelous has power over me. Anything I can not transform into something marvelous, I let go. Reality doesn't impress me. I only believe in intoxication, in ecstasy, and when ordinary life shackles me, I escape, one way or another. No more walls."
Annais Nin
Ο πορτοκαλί περιπατητής (οδοιπόρος) μου έστειλε μια επιστολή που είχε μόνο λέξεις από π γραμμένες...
