Ο Φώτης με κάλεσε να παίξω…Όμορφα…Και πως γράφουν τώρα 7 αλήθειες; Κατά την άποψή μου η αλήθεια νομίζω δεν είναι – κι ούτε πρέπει να είναι - πανάκεια.. κάποιες φορές μάλιστα δεν ξέρω αν μου αρέσει κιόλας… Το ψέμα είναι πιο γοητευτικό. Και φυσικά δεν μιλάω για σοβαρά ψέματα, ούτε για κοροϊδίες. Αλλά να, ας πούμε, είσαι αφηρημένη στο super market και σε ρωτάει η ταμίας: - Ερωτευμένη; Κι απαντάς, πολύ σοβαρά: - Όχι, πάσχω από Alzheimer… κι επιχειρηματολογείς μέχρι να την πείσεις, μέχρι ν’ ακούσεις αυτό: - Τόσο νέα κοπέλα; Τι κρίμα… και να δεις την απογοήτευση στα μάτια της. Είναι κάτι που θα σε έχει κάνει να χαμογελάσεις κι εκείνη θα έχει ξεχάσει μέσα σε 5 λεπτά. Ζω από μικρή σ’ ένα κόσμο παραμυθένιο τον οποίο πεισματικά αρνούμαι να αφήσω… Οι ρόλοι ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι και μάλιστα πριν καιρό λέγαμε στη δουλειά με τον αγαπημένο μου Michael να οργανώσουμε ένα σεμινάριο ψέματος… ήθελε κι αυτός να είναι ψεύτης, αλλά δεν ήξερε αν είναι πειστικός. Είπαμε θα του το κάνω το σεμινάριο τρώγοντας sushi, όπου σκοπεύω να τον πείσω ότι είμαι ομοφυλόφιλη κι ότι βέβαια ο κόσμος στη δουλειά δεν το ξέρει γιατί μπλα μπλα… έτσι για τη χαρά της κουβέντας…
Άλλωστε, «η αλήθεια είναι η πολυτέλεια των τεμπέληδων»…δια στόματος Έλλης Λαμπέτη από το μονόπρακτο του Ζαν Κοκτώ… εδώ:
Οι δικές μου αλήθειες εδώ:
- Μου αρέσουν τα ψέματα, κατ’ επάγγελμα.
- Χαίρομαι να ανακαλύπτω μουσικές.
- Εκτιμώ τους ενδιαφέροντες ανθρώπους, αυτούς που έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους.
- Θαυμάζω τους εγκρατείς.
- Θα ήθελα να κοιμάμαι τα βράδια νωρίς.
- Θα ήθελα να προλάβω να διαβάσω, να δω ταινίες, να ακούσω και να ταξιδέψω όλα και σε όλα αυτά που πόθησα και ποθώ διακαώς.
- Μου αρέσει η κοινωνικότητα και το τελετουργικό του φαγητού.
Και δύο bonus:
- Αγαπώ θανάσιμα τους ειλικρινείς ανθρώπους γιατί δε μου μοιάζουν.
- Δε λέω ποτέ ψέματα.
