Οι ποιητές είναι ψεύτες

Από την εφηβεία μου και πέρα υπήρξα ένθερμη αναγνώστρια της Κικής Δημουλά. Πάντα με συγκινούσε ο τρόπος που μεταχειρίζονταν τις λέξεις, λες και της άνηκαν. Αλλά πιο πολύ με συνέπαιρνε η ελπίδα που με γέμιζαν οι στίχοι της. Εκείνοι οι στίχοι της που μιλούν για τον απόλυτο έρωτα που κρατάει χρόνια. Τον έρωτα για τον άντρα της τον Άθω Δημουλά, στον οποίο έδειχνε να είναι προσκολλημένη για χρόνια, ακόμη και μετά το θάνατό του. Γραπτά που μου έδιναν τη σιγουριά ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που ζουν το μεγάλο έρωτα, τον " για πάντα." Κι έτσι υπήρχε χώρος στα γραπτά της και για μένα. Ίσως, έλεγα, τελικά τα πράγματα να μην είναι τόσο μάταια.

Χρόνια αργότερα και αφού η ζωή μου είχε δείξει πως έρωτες σαν αυτούς συμβαίνουν μόνο στα ποιήματα, ένα μεσημέρι κατηφορίζοντας τη Βουλής, πέρασα μπροστά από τις εκδόσεις Ίκαρος. Είχα πια ξεχάσει αυτά που μου έλεγε ο νεανικός μου ενθουσιασμός, όμως παρ’ όλα αυτά πάντα με συνέπαιρνε κάτι στο λόγο της που μου φαίνονταν πέρα για πέρα αληθινό. Ζέστη αφόρητη θυμάμαι και ανοίγω την πόρτα του Ίκαρου για να αγοράσω κάτι και να δροσιστώ… Μέσα στο κατάστημα οι δύο κοπέλες που εξυπηρετούσαν ήταν απασχολημένες με μια κυρία η οποία είχε μια φωνή τόσο ζεστή που έκανε τη ζέστη της πόλης να μοιάζει αμελητέα. Οι λέξεις της αιωρούνταν στο άδειο κατάστημα και έμεναν θαρρείς κολλημένες στα ράφια, στο πάτωμα στα βιβλία. Κάποια στιγμή σταματά ένα ταξί έξω ακριβώς από τη τζαμαρία του καταστήματος, παρκάρει στη μέση του δρόμου και μπαίνει μέσα ο ταξιτζής κρατώντας μια σακούλα. «Για την Κα Δημουλά» λέει. «Εδώ παιδί μου» λέει αυτή η ωραία, μεστή φωνή.

Δεν άντεξα τον πειρασμό και της ζήτησα να μου υπογράψει ένα από τα βιβλία της που είχα αγοράσει. «Ξέρετε, » της λέω, «πάντα μου έδινε κουράγιο ο τρόπος που εκφράζατε τον έρωτα μέσα στα ποιήματά σας». Με κοιτάει λοιπόν στα μάτια και μου λέει: «Μην πιστεύετε τους ποιητές, συχνά είναι ψεύτες.» Μιλήσαμε αρκετή ώρα. Αυτή την αλήθεια την έβλεπα τώρα μπροστά μου, ολοζώντανη. Της χάρισα τις φρέζες που μόλις είχα αγοράσει και μου χάρισε μια αφιέρωση. «Στη Μ. που με καλή τύχη τη γνώρισα.» Διαλέξαμε μαζί και το εξώφυλλο για το βιβλίο της «χλόη θερμοκηπίου» και μετά έφυγα σχεδόν ευτυχισμένη και με λυμένες όλες μου τις απορίες.

Κάμποσες μέρες πιο πριν, έχοντας επιστρέψει από τη δουλειά πτώμα, αργά τη νύχτα πετυχαίνω στο κρατικό κανάλι την εκπομπή «η ζωή είναι αλλού» που φιλοξενούσε την Κική Δημουλά. Άλλες αλήθειες, κι άλλες, κι άλλες, σ’ ένα λόγο που ρέει, χωρίς κομπασμό, με σαφήνεια και ειλικρίνεια.

Γράφω ποιήματα επειδή δεν έχω καταφέρει να ζω ωραία

Είναι πάρα πολύ πληκτικό να συνεννοείσαι πάρα πολύ συστηματικά μ’ έναν άνθρωπο.

Έχουμε μια άλλη ζωή μέσα μας η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται…

Ο έρωτας δε θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα. Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περί μύθου…Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας.

Ο βασανισμός κάνει πολύ καλό στα συναισθήματα αρκεί ο βασανιστής να ξέρει τη σωστή δοσολογία.

Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος…αλλά το κάνει κρυφά και ύπουλα, είναι υποκριτής.

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω όλα αυτά βλέποντας την εκπομπή όμως, ας είναι καλά το νετ. Τη συνέντευξη μπορείτε να τη δείτε εδώ. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο.

Εδώ παραθέτω κι ένα από τα αγαπημένα μου.

Tο σπάνιο δώρο

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
(H εφηβεία της λήθης, 1994)