Η αξία του μεσημεριού

Είναι μεσημέρι κι η ζέστη αφόρητη,
με διαλύει η απλότητα των μυών του προσώπου που συσπώνται
καθώς τρως,
με την ίδια απλότητα συσπώνται όταν λες «σε θέλω»…

«σ’ αγαπώ» με απλότητα φρυγανιάς

Πολλές λέξεις δεν έμαθες ποτέ σου,
αλλά πως ξαφνικά αυτές οι λίγες απέκτησαν τόση σημασία
στη σημειολογία του δικού μου σύμπαντος,
που συσπάται λυσσαλέα σε κάθε επιθυμία σου;

Το μεσημέρι καίει κάτω από τις φτερούγες του περιστεριού
μια ήπειρος τ’ ακροδάχτυλά σου…
αυτά μετρούν τη γεωγραφία μου ή έχουν τη δική τους;
σ’ ένα φτερό θα αποκωδικοποιηθεί η νοσταλγία
φτερό ταξιδιάρικο, εκείνου του περιστεριού που τάιζες γελώντας…

Δε φτάνουν έξι δισεκατομμύρια τρόποι να εκφραστώ
κι όλα μικρά… τιποτένια…
πως μικραίνουν έτσι οι αποστάσεις στον έρωτα, Χριστέ μου!
πως χώρεσε μια άβυσσος στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σου;

Κι οι λέξεις…οι λέξεις, Χριστέ μου, χωρίς νόημα,
μίκρυναν μέσα στο άπειρο του βλέμματος που λέει «έλα»…

Το πρόστυχο, το προς την τύχη νεύμα, εκείνο που κρέμεται στα χείλια σου…
θα εξερευνήσω κι αυτό το μεσημέρι…που η ζέστη είναι αφόρητη
καθώς ένα ταχυδρομικό περιστέρι ξεδιψάει από το ποτήρι μου…
τόσο ασήμαντο κι αυτό για να σου ταχυδρομήσει
τα σημαίνοντα κύματα που διέτρεχαν τη σπονδυλική μου στήλη
καθώς σου μάζευα τα πιο μικροσκοπικά και τιποτένια κοχύλια
ένα μεσημέρι σαν και τούτο εδώ, σε μια παραλία κάποτε…