Hearts tight open

Έλα ξάπλωσε δίπλα μου κι αγάπησέ με.
Τα νέφη των ονείρων να διαλυθούν
μέσα στην ξαστεριά του στέρνου σου.
Να μου πεις τα μυστικά που δεν έμαθες
στ΄ αυτί. Και αυτά που ξέρεις να αποκρύψεις.

Έλα ξάπλωσε δίπλα μου κι αγάπησέ με.
Τα μάτια σου να σβήσουν
στον ιδρώτα μου τα δάκρυά τους.
Να σπάσεις σε άπειρες σταγόνες
γεμάτες ουράνια τόξα και αστερόσκονη.

Έλα ξάπλωσε δίπλα μου κι αγάπησέ με.
Τα ρολόγια του κόσμου να εξαχνιστούν
παγκόσμιας λύπης γεγονότα μη καταγεγραμμένα.
Να δεις το μέλλον να έρχεται
χωρίς αγωνία, χωρίς ανησυχία, δίχως προσμονή.

Έλα ξάπλωσε δίπλα μου κι αγάπησέ με.
Τα ακροδάχτυλά σου ν΄ ακουμπήσουν δειλά
τις φτέρνες, το ξύλο, τα μαλλιά.
Να μάθεις την αριθμητική ανάποδα μετρώντας
απ΄ το μείον άπειρο μέχρι την καρδιά μου.

Έλα ξάπλωσε δίπλα μου να σ΄ αγαπήσω.
Τα μαχαίρια μου να σκουριάσω μονομιάς
στα άπλυτα του νεροχύτη.
Να γυαλίσω τα ψαλίδια μου και να τα κρύψω
στο συρτάρι της μηχανής του ραψίματος.
Τα νυστέρια μου να τα πάρω μαζί μου στη δουλειά
να τα πετάξω στο ρείθρο των ομβρίων.
Τα καρφιά μου να χαρίσω στις εκκλησίες,
να τα προσκυνώ κάθε μεγαλοβδόμαδο
Να δωρίσω και τα πριόνια μου στους μεγάλους
Αμερικανούς σκηνοθέτες,
να φτιάξουν τη νέα έκδοση της αγάπης μας για το φιλοθεάμον κοινό...

Η αξία του μεσημεριού

Είναι μεσημέρι κι η ζέστη αφόρητη,
με διαλύει η απλότητα των μυών του προσώπου που συσπώνται
καθώς τρως,
με την ίδια απλότητα συσπώνται όταν λες «σε θέλω»…

«σ’ αγαπώ» με απλότητα φρυγανιάς

Πολλές λέξεις δεν έμαθες ποτέ σου,
αλλά πως ξαφνικά αυτές οι λίγες απέκτησαν τόση σημασία
στη σημειολογία του δικού μου σύμπαντος,
που συσπάται λυσσαλέα σε κάθε επιθυμία σου;

Το μεσημέρι καίει κάτω από τις φτερούγες του περιστεριού
μια ήπειρος τ’ ακροδάχτυλά σου…
αυτά μετρούν τη γεωγραφία μου ή έχουν τη δική τους;
σ’ ένα φτερό θα αποκωδικοποιηθεί η νοσταλγία
φτερό ταξιδιάρικο, εκείνου του περιστεριού που τάιζες γελώντας…

Δε φτάνουν έξι δισεκατομμύρια τρόποι να εκφραστώ
κι όλα μικρά… τιποτένια…
πως μικραίνουν έτσι οι αποστάσεις στον έρωτα, Χριστέ μου!
πως χώρεσε μια άβυσσος στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σου;

Κι οι λέξεις…οι λέξεις, Χριστέ μου, χωρίς νόημα,
μίκρυναν μέσα στο άπειρο του βλέμματος που λέει «έλα»…

Το πρόστυχο, το προς την τύχη νεύμα, εκείνο που κρέμεται στα χείλια σου…
θα εξερευνήσω κι αυτό το μεσημέρι…που η ζέστη είναι αφόρητη
καθώς ένα ταχυδρομικό περιστέρι ξεδιψάει από το ποτήρι μου…
τόσο ασήμαντο κι αυτό για να σου ταχυδρομήσει
τα σημαίνοντα κύματα που διέτρεχαν τη σπονδυλική μου στήλη
καθώς σου μάζευα τα πιο μικροσκοπικά και τιποτένια κοχύλια
ένα μεσημέρι σαν και τούτο εδώ, σε μια παραλία κάποτε…

Άνθρωποι που δεν πρέπει να ξεχνάμε

Ο Όλιβερ Ζάμιτ, ο πατέρας του νεαρού Αυστραλού που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στη Μύκονο, ήρθε, δίδαξε πολιτισμό στην ανθρωπότητα, δίδαξε ηθική, πήρε το νεκρό σώμα του παιδιού του, μας ευχαρίστησε κι έφυγε. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, θα υπάρχει ελπίδα. Εμεις σας ευχαριστούμε Κε. Ζάμιτ. Η είδηση εδώ.