Κάποτε, όταν ήμουν πιτσιρίκα, είχα μάλλον την ανάγκη να ανήκω κάπου. Να είμαι μέρος ενός συνόλου. Έψαχνα να βρω πράγματα, τόπους και ανθρώπους που να μου ταιριάζουν. Δυστυχώς όλα αυτά εμπίπτουν σε μια νομοτέλεια που λέει « λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν κατά παραγγελία στη ζωή». Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως πρέπει να αφήνουμε χώρο στους ανθρώπους και χρόνο στα πράγματα. Περνώντας τα χρόνια λοιπόν, ήρθαν και τόποι και πράγματα και άνθρωποι – κυρίως αυτοί - που έγιναν νόμος στο δικό μου προσωπικό σύμπαν και όρισαν τις δικές τους νομοτέλειες. Ένας από αυτούς τους τόπους, λατρεμένος τώρα πια, είναι και ο κινηματογράφος Άστυ. Αυτό δε συνέβη καθόλου λόγω της φυσικής μου απέχθειας προς τα multiplex. Το Άστυ είναι ένας χώρος που θυμίζει σινεμά. Το δικό σου σινεμά. Απολαμβάνω πολλά πράγματα εκεί. Τους ανθρώπινους ανθρώπους στο ταμείο και το bar,τις αφίσες και τις παλιές φωτογραφίες από ταινίες που πουλάει, τις γνωστές φάτσες – θαμώνες, ως και το ότι η τουαλέτα είναι μέσα στην αίθουσα. Πως να το πω, νοιώθεις οικεία. Μου αρέσει που είναι στο κέντρο, μου αρέσει που έχει δίπλα ever green (αν και είναι μούφα…) αλλά μια σαλάτα άνετα μπορείς να τσιμπήσεις, μου αρέσει ακόμη ακόμη που είναι στο υπόγειο. Νοιώθω θαλπωρή, σα να ‘μαι στο σπίτι μου. Νομίζω πως δε χρειάζεται να πω πως μου αρέσουν και οι ταινίες που προβάλει. Μια τέτοια είδα και χθες…..
Το πιο ωραίο striptease που είδα εδώ και χρόνια....
Δεν ήθελα να τελειώσει...Πέρασαν από μέσα μου, ο Begnini, ο Greenaway, ο Pazolini, όλοι σαν σε λούνα πάρκ... Καλύτερα δε γίνεται...
10 σχόλια:
Εγώ προτιμώ τα απρόσωπα μέρη. Τα μέρη χωρίς χαρακτήρα, χωρίς γνωστές φάτσες, χωρίς την οικειότητα της συνήθειας.
Είδα κι εγώ μια ταινία αυτές τις μέρες. Το American Gangster. Εξαιρετικό. Κι αν σου αρέσουν τα Blues (που μάλλον σου αρέσουν) πάρε και το soundtrack. Από τα καλλίτερα.
:) ναι έχω ακούσει κι εγώ τα καλύτερα για το American Gangster, δεν πρόλαβα να το δω ακόμη, μάλλον σε dvd...Πήρα Miles Davis χθες...Sketches of Spain, και kind of blue, άσε, ακόμα αυτά ακούω... Όσο για τα απρόσωπα μέρη...δεν ξέρω, αλλού αισθάνομαι όμορφα, αλλού πάλι άβολα...
η σαλατα διπλα ειναι ακριβοτερη απο την ταινια στο αστυ.καιρος για ταινιες.
;)
you're right again!...εγώ πληρώνω και φοιτητικό...στο Άστυ εννοώ, όχι στη σαλάτα...
Και καλά κάνεις.
Αγαπώ Miles Davis. Και Thelonious Monk. Και Chet Backer.
Πρέπει να γράψουμε κάτι για Jazz..
καλημέρα, ήρθα για επίσκεψη!
Άστυ διάβασα και βίαια θυμήθηκα τα νειάτα μου, φταίω τώρα να χτυπήσω 5 αντιρρυτιδικές;)
Καλώς τη μάγισσα και από τα μέρη μας...πάρα πολύ τα θαυμάζω τα μαγικά σου, το ξέρεις ε;
To Aστυ παντα μου προκαλουσε αναμεικτα συναισθηματα.
Σινεφιλ ταινιες μεν, απαραδεκτη τοποθετηση υψους θεσεων κι εκραν...
Μου κανει εντυπωση γενικα πως αρεσε αυτη η ταινια σε αρκετο κοσμο...
την βρηκα ανοστη, να επαναμβανεται συνεχεια και με μια συνεχη -peeping γεροντιστικη παρουσιαση γυμνων γυναικων (μου φανηκε φτηνος ο τροπος, σαν να του τρεχαν σαλια οπως εδειχνε τις Θεες εκει)...
απο τις ελαχιστες ταινιες που ειδα (στο φεστιβαλ Βερολινου) και δεν αντεξα μεχρι τελους!!!
το Closely watched trains που γυρισε 40 χρονια πριν ηταν φανταστικη σαρκαστικη μαυρη κωμωδια ...μερα με τη νυχτα.
σορρυ κι ολας που κανω ποδαρικο ετσι
Be my guest...δεν θεωρώ ότι ήταν άσχημη ταινία σε καμμία περίπτωση...Είναι κανείς τι ζητάει από το σινεμά, από την ώρα που πάει, από την παρέα που πάει μαζί κλπ, αν με ρωτούσες όχι δε θα την έβαζα μέσα στις δέκα καλύτερες απ΄όσες έχω δει, ούτε καν ίσως μέσα στις πενήντα...όμως τη θεωρώ αξιοπρεπέστατη και μου άρεσε γιατί μου έφτιαξε το κέφι, μου άρεσε η αισθητική της, μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζαν οι ηθοποιοί...κατάφερε να με ταξιδέψει...τώρα για το Άστυ...κανείς δε είπε ότι είναι ένα σινεμά αξιώσεων αλλά προσωπικά εκεί νοιώθω σα στο σπίτι μου, έχει μια αυθεντική και καθόλου επιτηδευμένη διαφορετικότητα που εμένα μου ταιριάζει...thnx για το σχόλιο...
ρε συ, νόμιζα ότι θα έγραφες...
καλά.
τουλάχιστον να περνάς για ένα γεια...
Δημοσίευση σχολίου