Ποιηματοπαίχνιδο...

Τώρα πως με έπιασες βρε Φώτη μου έτσι στον ύπνο...τι να πω....

...πεθαίνω τόσο για παιχνίδια όσο και για ποιήματα...

...μιας και αρχίσαμε με το Π σήμερα...και άκρη δε θα βγάλουμε...να παραθέσω ένα από τα εκατοντάδες αγαπημένα μου της Λένας Παππά...

...αφού σημειώσω πως το αγαπημένο μου ποιητικό έργο όλων είναι το Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη.




Desiderata

Όλα τα λόγια μου να τα στιλβώσω
με σιωπή λευκή

Λευκή κατάντικρυ στον μαύρο μου καθρέφτη να σταθώ
και να χαμογελάσω

Χαμογελώντας ενώ ξέρω, να ονειρευτώ
πως κάποτε η έρημος θ’ ανθίσει

Έρημη, με του χρόνου μου να μεθύσω
το πικρό κρασί

Να μάθω το αληθινό όνομά μου˙ να μην παραλείψω
να ταΐσω τους πόθους μου
νιογέννητα κουταβάκια, που γρυλίζουνε
και δαγκώνουν παίζοντας το μέλλον

Το σώμα γδύνοντας να ντυθώ με την ψυχή

Να γεννηθώ ξανά μες στα όνειρά μου

Πάλι να ανάψω στο αίμα μου το «Σ’ αγαπώ»

Να γράψω γράμμα στο Θεό μου

Να λησμονήσω τα’ αλησμόνητα

Τα μυστικά του έρωτά μου να μοιράσω
σ΄ εκείνους που δεν αγαπήθηκαν

Να χορτάσω
με φρέσκα σάρκα ονείρων
το θηρίο της ελπίδας μου

Να φτιάξω ένα αντικλείδι για την πόρτα της αιωνιότητας

Ν΄ ανοίξω τα κλουβιά σε όλα τα πουλιά

Να πω όλα τα γλυκά και τα τρομαχτικά με τ΄ όνομά τους

Να βάψω τη ζωή μου με το μπλέ της ομορφιάς

Να γύρω πάνω από το Άδειο και να μη με πάρει ο ίλιγγος

Να μάθω απ’ έξω κι ανακατωτά
την αλφαβήτα του κορμιού
και την προπαίδεια της ψυχής μου

Να ψάξω και να βρω την άσπρη προσευχή μου

Με όνειρα να μπαλώσω το σκισμένο μου Παρόν

Ν’ αλλάξω ρότα και φυγόκεντρο

Της μάταιης αναμονής να ξεριζώσω τις τσουκνίδες

Τη λεοντή μου να πετάξω και να μείνω
στην πρώτη μου ωραία γυμνότητα