I'm a Cyborg, but That's OK

.....by Park Chan-wook

Μετά το Old boy την τριλογία της εκδίκησης σκέφτεσαι…τι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος για να συνεχίσει να με εντυπωσιάζει, να μη χάσει την ποιότητά του αλλά και να ξεφύγει από την ίδια του τη μανιέρα; Περιμένεις να σε απογοητεύσει… Λίγο στην καλύτερη περίπτωση, και να τον συγχωρήσεις…ή πολύ και πάλι να τον συγχωρήσεις και να περιμένεις μέχρι να ξαναβρεί μια καλή ιδέα, τη φόρμα του ή κάτι που τέλος πάντων μετά από τρεις κορυφαίες ταινίες θα έχει χάσει. Με λίγα λόγια περιμένεις περίπου τα πάντα, αλλά όχι αυτό…

Ε, ναι δεν περιμένεις να μην έχει χάσει τίποτα, να σε απογειώσει κάνοντας κάτι τόσο διαφορετικό βασισμένος πάνω σε μια τόσο δουλεμένη ιδέα που όμως την κάνει να φαίνεται τόσο φρέσκια και αληθινή. Ο άνθρωπος αυτός καταφέρνει να κάνει την τρέλα να φαντάζει ελκυστική, την αγάπη να μπορεί να προσφέρει αυτό που η επιστήμη δεν μπορεί, τον παιδικό μα ταυτόχρονα πραγματικό έρωτα δύο νεαρών τρόφιμων τρελοκομείου να μοιάζει πιο νορμάλ από αυτό που εμείς ονομάζουμε νορμάλ και διάολε να μη γίνει ούτε μια στιγμούλα μελό. Ούτε μια τόση δα στιγμούλα δεν κατρακύλησε στο μπανάλ! Μέσα σε όλο αυτό χωράει το χιούμορ, οι οικογενειακές σχέσεις που μέσα στην παράνοιά τους διατηρούν κάτι το καθημερινό και από την άλλη, ξυπνάς το πρωί και κάνεις σκέψεις σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο…

Να μην ξεχάσω να πω και για την έξοχη ερμηνεία των ηθοποιών πρωταγωνιστών και μη, να μην ξεχάσω να πω για τα χρώματα και τους συμβολισμούς και τη φωτογραφία και και και…

Άμα δεν το είδατε να το δείτε, κι αν δεν το ‘χατε σκοπό να το βάλετε…και να το πείτε και στους φίλους σας. Άντε μήπως και τέτοιοι σκηνοθέτες αρχίσουν να κόβουν πολλά πολλά εισιτήρια και πάψουν να έχουν ανάγκη το Hollywood για αναγνώριση και φράγκα…γιατί αν την κάνουν κατά το big apple φασκελοκουκούλωστα….