Εκεί θέλω να παω...

Shot at 2007-07-29

και θα πάω....φεύγω 11 του μηνός και γυρίζω...πριν ανοίξουν τα σχολεία....

Περίληψη

Γιατί λοιπόν έφτιαξα blog; Αναρωτιέμαι κι εγώ η ίδια. Να πω την αλήθεια δεν το είχα σκοπό αλλά καθώς άρχιζα μια μέρα να ψάχνω συνταγές για παγωτό γιαούρτι που μου αρέσει πολύ (το καλύτερό μου είναι αυτό της Δωδώνης αλλά έχει πολύ ζάχαρη και λιπαρά), είπα να βρω καμιά συνταγούλα να τη βελτιώσω να της βάλω υποκατάστατο ζάχαρης και να την απολαμβάνω βλέποντας τις ταινίες που μάζεψα τόσο καιρό σε ντιβιντιά το χειμώνα…Πέφτω λοιπόν στο blog της hungry for life κι από ‘κει ξεκίνησε η «κατρακύλα»…το ένα έφερε το άλλο και δεκαπέντε μέρες τώρα δεν κάνω άλλο από το να διαβάζω blogs. Θα μου πεις,* κοπέλα μου από πού κατέβηκες και δεν είχες ιδέα για τη μπλογκόσφαιρα; Είχα, είχα…η πρώτη μου επαφή ήρθε όταν περιμένοντας υπομονετικά πριν 2,5 περίπου χρόνια σε μια μανικιουρίστ. Διάβαζα ένα περιοδικό και κάπου έλεγε για τα blogs και πως άνθρωποι μοιράζονταν σκέψεις, ιδέες, εμπειρίες μέσα από αυτά και πόσο ενδιαφέρον ήταν…εντυπωσιάστηκα! Βέβαια τότε επειδή -νόμιζα πως- διερχόμουν περίοδο τρομερού και φοβερού έρωτα δεν το έψαξα ιδιαιτέρως, ασχολιόμουν με τα νύχια μου βλέπετε…αργότερα όταν ο εν λόγω κι εγώ χωρίσαμε, εκείνος έφτιαξε blog και μου έστειλε το link. Ε! δε μπήκα ποτέ! Μετά ήρθε το ζήτημα της Αμαλίας…βούηξαν τα κανάλια! Τελικά η απλή και καλοκαιρινή διάθεση ενός παγωτού γιαουρτιού ήταν και η τελική αφορμή. Στις αρχές μόνο έμπαινα και διάβαζα και μάλιστα, έκανα σχόλια σε ότι μου άρεσε, αλλά βλέπεις αυτό το anonymous said…καθόλου δε μου άρεσε…έχω μια (από τις πολλές) κόμπλα να υπογράφω ότι γράφω, ακόμη και ασήμαντα μικρά σημειώματα στο σπίτι της μαμάς μου ή σε σπίτια φίλων….φοβάμαι ίσως ότι θα πεθάνω και δε θα ξέρουν ποιος το έγραψε; Τι να πω; Έτσι λοιπόν άρχισα να αφήνω το mail μου κάτω από κάθε σχόλιο. Ούτε αυτό όμως μου άρεσε…λέω είναι παρεξηγήσιμο…αυτά που ήθελα όμως να σχολιάζω πλήθαιναν κι έτσι αποφάσισα να ανεβάσω κάποια πράγματα που είχα δημοσιεύσει παλιότερα σε ένα site φίλων…κι έτσι τελικά δημιουργήθηκε το nomansland…από το τίποτα…όπως τα περισσότερα πράγματα δημιουργούνται στη ζωή μου, από το τίποτα και χωρίς πολύ σκέψη…αλλά για τίποτα δεν είμαι δυσαρεστημένη…το μόνο που μπορεί τελικά να συμβεί, είναι να το παρατήσω κι αυτό στη μέση…όπως τόσα άλλα στη ζωή μου… Αργότερα σερφάροντας ανακάλυψα το blog της κουρούνας, όπου διάβασα άλλη μια καλή δικαιολογία γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να φτιάξει ένα blog…για να μην τα δίνει στους ψυχιάτρους…πολύ θα συμφωνήσω και με αυτό λοιπόν…Μερικά σχολιάκια για το εν λόγω δημιούργημα λοιπόν. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σκοπός του παρόντος blog, μάλλον δεν υπάρχει και δε θέλω προς το παρόν και να έχει κάποιο. Δεν ξέρω τι, πότε και πόσο συχνά θα γράφω σε αυτό. Ξέρω ότι μου αρέσει να σχολιάζετε σε αυτό J *** Techno-freak και techno-addict δεν είμαι. Μπορώ ωραιότατα να ζω χωρίς υπολογιστή. Το να γράφω σε πληκτρολόγιο δεν είναι κάτι που προτιμώ, γι αυτό και δε γράφω συχνά με αυτό τον τρόπο…δεν ξέρω πώς να ανεβάζω φωτογραφίες ή βιντεάκια, ούτε να προσθέτω τα links ή τα blog που προτιμώ και διαβάζω. Θα μου πάρει καιρό, ίσως μήνες…όποιος έχει διάθεση να μου μάθει μερικά πράγματα είναι ευπρόσδεκτος…Οι μόνοι που δεν είναι, είναι αυτοί που θεωρούν τη μαυρίλα πράγμα κακό και μιαρό…που μόλις διαβάσουν κάτι που δεν είναι τιριτιμπίμ τιριτιμπόμ** βρε παιδάκι μου, αρχίζουν τις γκρίνιες. Δηλώνω ευθαρσώς και γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου ότι: Μου αρέσει η μαυρίλα και συχνά: ακούω τέτοια μουσική, βλέπω σκοτεινές ταινίες, γράφω έτσι και δεν μου αρέσουν σχόλια του στυλ: «καλέ γιατί τόση μαυρίλα;» «λίγο να γελάσουμε βρε παιδιά…» κλπ, κλπ…σε αυτούς απαντώ άπαξ δια παντός: ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ! Αυτά.

Σας φιλώ

Υ.Γ. 1) πρώτη φορά δηλώνω δημοσίως πόσο πολύ μου αρέσουν τα υστερόγραφα,

πολλές φορές πιο πολύ από το ίδιο το κείμενο

Υ.Γ. 2) το 1 (*) ήταν για να δηλώσω ότι εκεί έπρεπε να μπει άνω τελεία. Μου είχαν

μάθει κάποτε πως μπαίνει αλλά τώρα έχω ξεχάσει

Υ.Γ. 3) τα 2 (**) η φράση τιριτιμπίμ τιριτιμπόμ είναι της φίλης μου της Τζένης την

οποία δεν έπαψα ποτέ να αγαπώ, χαθήκαμε από μαλακία (δικιά μου), όλο λέω

θα την ξαναβρώ και ποτέ δεν το κάνω…πρέπει κάποια στιγμή

Υ.Γ. 4) τα 3 (***)…μπορεί κάποιος να μου πει για τι εδώ βγαίνει J ενώ εγώ είχα

επιλέξει να κάνω χαμογελάκι; (άνω κάτω τελεία και δεξιά παρένθεση)

Υ.Γ. 5) μόλις έμαθα τυχαία να βάζω link..wow με έχω εντυπωσιάσει!

Υ.Γ. 6) τα καλύτερα τα έμαθα από τον enteka so far…

Το χρυσόψαρο

Τρεμοσβήνουν οι στιγμές
πολύ κίνηση στη λεωφόρο των επιθυμιών
και καθυστερούν τα θέλω.
Απεργούν τα μέσα συγκοινωνίας βλέπεις…
τα μισά απ΄ τα άλλα μισά
δεν έχουν τρόπο να φτάσουν
λόγω μποτιλιαρίσματος.
Παρά τρίχα τη γλίτωσε κι εκείνη η αλήθεια
που κυκλοφορούσε αγέρωχη πάνω στη μηχανή της
από ένα φορτηγό τίγκα στα «δεν μπορεί»
και τα «δεν πιστεύω».
Τα φώτα της πόλης αχνά
καθώς οι ορδές του «σε θέλω»
αγκομαχούν βρίζοντας αυτή τη γαμημένη κίνηση.
Τι να σου κάνει κι ο Θεός
τροχονόμος στιγμών κατάντησε κι αυτός.
Στη γη των ανθρώπων σκούριασαν τα καθαρά
και βάλτωσαν τα ολόκληρα
από μια φάρσα τόσο μα τόσο αστεία.
Στη γη των ανθρώπων έπαψε να βρέχει ελπίδα.
Είμαστε οι ίδιοι που προσμένουμε
όλα αυτά που καθυστέρησαν
που αποζητούμε τη λύση της απεργίας.
Παραδοθήκαμε αμαχητί στην παγίδα που στήσαμε
στον απέναντι, για να τον δοκιμάσουμε.
Αχ, πόσο αστείοι φαντάζουμε στα μάτια του έρωτα
σχεδόν γελοίοι.
Κρατάμε στα χέρια μας το τίποτα
σα να κρατάμε την υδρόγειο.
Περπατάμε φορώντας μαστορεμένα χαμόγελα
τόσο άδεια όσο οι τσέπες μας.
Ακούμε μουσική σα να μην ακούμε,
διαβάζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε
και ζούμε δίχως να μαθαίνουμε.
Δεν κρατώ τίποτα, δε φορώ
και δε μαθαίνω πια.
Ούτε περιμένω.
Αστεία, γελοία και γυμνή
θα κοιμηθώ για πάντα.
Σα χρυσόψαρο θα ανοιγοκλείνω το στόμα
να χάψω ότι περισσεύει απ΄ την ανία.

Ερωτήματα ή What a heavenly way to die

Μια μουσική ταινία
και το άστρο σου
να δύει πίσω από τους υπότιτλους
καθώς αλλάζω θέση στα πόδια μου
και ξαφνικά συνειδητοποιώ
ότι δε θα μπορούσα να απαντήσω
στο αν θα σου άρεσε
η ταινία.

Ο Elvis Costello ψιθυρίζει
I want you περικλείοντας
έτσι χωρίς να το καταλαβαίνει
τα λόγια
της θείας νοθείας
που ειπώθηκαν αγκαλιά
στον ίδιο καναπέ συνειδητοποιώντας
ότι δεν ξέρω πια
αν θα σου άρεσε
το τραγούδι.

Σερβίρω Coca-Cola
-εσύ έπινες αναψυκτικά
ή μόνο μπύρες;-
Κι ανάβω τσιγάρο
-στα στριφτά σου έβαζες φίλτρο
ή όχι;-

Αν η ζωή είχε auto cue
τι θα διάβαζε ο παρουσιαστής
στους υπότιτλους της δικής μας αγάπης;

Θα πεθάνω
χωρίς να έχω προλάβει
να απαντήσω σ' αυτά
-και σ΄ άλλα ουσιαστικά-
ερωτήματα της καθημερινότητας.

Γιατί χάνονται οι φίλοι
που αγαπιούνται;
Γιατί η σκύλα μου
δεν τρώει κονσέρβα πια;
Πότε θα κάνω καριέρα;
Ως τι;
Έχει λήξει το διαβατήριό μου;
Γιατί σιχαίνομαι πια
τις πίτες της μαμάς μου;
Εκείνο το μπλουζάκι
να το πάρω σε κόκκινο ή σε μαύρο;
Οι γιορτές περνούν αδιάφορα
ή μου φαίνεται;
Το γιαούρτι στο ψυγείο
έχει λήξει ή μπα;

Θα πεθάνω χωρίς να μάθω
αν έχεις χρέη στις πιστωτικές σου
ή πως θα βαφτίσεις τα παιδιά σου,
αν μ΄ αγάπησες ποτέ έστω λιγάκι
ή αν σου αρέσει το μπλε
πιο πολύ από το πορτοκαλί,
αν θα μπορέσω ποτέ να ταξιδέψω στην Κίνα
κι αν ο Ελύτης ήταν δυσκοίλιος.

Θα πεθάνω χωρίς να μάθω…..
…………..
…………..
( What a heavenly way to die…..)

Το μικρό φ ταξιδεύει

Φανταχτερά φτερά
σου φόρεσαν και πέταξες.
Μακριά να συναντήσεις
το απροσδόκητο.

Φόβος φριχτός
σαν φανερώθηκε μπροστά σου.
Δείλιασες προς στιγμήν
στο ευδόκιμο.

Φεγγάρια φωτεινά
σου φύλαγαν εκπλήξεις άστεγες.
Εδραιώθηκαν κι έπαιξαν
με το ένοχο εγώ σου.

Φτάσε,φυλάξου,φεύγα!
φώναζε η καρδιά σου.
Μα φ πολλά μες στο μυαλό σου
παίζανε με το συμβατό σου.

Φτερά και φύκια
και φωνές και φυλλαχτά
φάροι,φανάρια
και φιλίες και φιλιά.

Φέξε και γλυστράω.
Φίλα και πονώ.
Φτάσε και σ΄ακολουθώ.

Παιχνίδισμα πρώτο

Βαρέθηκα τους ποιητές που γράφουν λυπημένους στίχους.
Έχει κι η χαρά την έγνοια της
έχει κι η ευτυχία το τίμημά της.
Ατιμωρισία πουθενά.

Βαρέθηκα αυτούς που γράφουν για ανταλλαγές ψυχής.
Κρατούν και τ΄ανταλλακτήρια τη μίζα τους,
κι αν δεν έχεις άλλο να δώσεις δε δίνουν παραπάνω.
Εγωϊσμός πλήρης.

Βαρέθηκα κι αυτούς τους άλλους που γράφουν για εκτόνωση.
Εκτονώνεται άραγε το αστείρευτο;
Φοράει φόρμα το άυλο;
ʼΑγνοια περισσότερο.

Βαρέθηκα κι εμένα που γράφω για τους ίδιους λόγους.
Οι μεγάλοι ποιητές πέθαναν καιρό..
Ατιμωρισία - πάνσοφη.
Εγωϊσμός - παραλήρημα.
ʼΑγνοια - πάντα.
Εγώ - πιο πέρα,
εσύ - παντού.